Jak i do czego stosuje się ten lub inny rodzaj folii paroizolacyjnej?
Do budowy i wyposażenia domu, garażu, warsztatu często używa się materiałów, które są niszczone przez wilgoć, stają się sprzyjającym środowiskiem dla rozwoju grzyba lub rdzy, gdy są mokre. Zastanów się, jak folia paroizolacyjna zapewnia ochronę przed powyższymi zjawiskami. Zapoznajmy się z głównymi odmianami płócien, ich oznakowaniem, funkcjonalnością. Przeczytaj do końca, a poznasz główne cechy instalacji.
Rodzaje i przeznaczenie paroizolacji
W nazwie kryje się cel paroizolacji - ochrona konstrukcji przed działaniem pary. W stanie gazowym woda jest zawsze obecna zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz domu. Na ulicy wszystko jest jasne - tam poziom wilgotności względnej jest często wyższy niż w ogrzewanej i mieszkalnej części budynku (przy ujemnych temperaturach sytuacja się zmienia). Źródłami wewnętrznymi mogą być:
- wszelkie urządzenia gospodarstwa domowego działające na ciecze w temperaturach powyżej progu zamarzania;
- sprzęt sanitarny w kabinie prysznicowej, łazience, WC, kuchni;
- parowanie wody podczas gotowania i jedzenia;
- rośliny i glebę, zwłaszcza po podlaniu;
- powierzchnie poddawane czyszczeniu na mokro lub płynnym detergentom;
- ubrania i buty, parasole i płaszcze przeciwdeszczowe z peleryną po przebywaniu na zewnątrz;
- człowiek i zwierzęta przez skórę, oddychając.
W celu obniżenia poziomu wilgotności wentylacja odbywa się przez otwarte drzwi i okna, wentylację wymuszoną zapewnia się za pomocą sprzętu.
To jednak nie wystarczy, aby zapewnić całkowitą ochronę niektórych konstrukcji przed wilgocią. Niektóre materiały budowlane bez paroizolacji, ze względu na dobrą zdolność oddychania, radzą sobie z działaniem pary i same schną bez negatywnych konsekwencji. Inne mogą stracić użyteczne właściwości (na przykład wełna mineralna, gdy jest mokra, zaczyna przepuszczać ciepło nawet o 60% więcej). Często wzrasta ryzyko rozwoju grzybów i pleśni, drzewo zaczyna gnić, pojawia się na nim niebieska powłoka, a metal rdzewieje.
Zainstalowana warstwa paroizolacyjna zapobiega przenikaniu wilgoci na zewnątrz wykończeń dekoracyjnych, gdzie naturalne wydzielanie oparów jest utrudnione. W ten sposób do minimum zmniejsza się prawdopodobieństwo gromadzenia się kondensatu, wilgoci, uszkodzenia wewnętrznej części konstrukcji. Jednocześnie nie możemy zapominać, że prawie każdy materiał budowlany ma ograniczoną żywotność przy prawidłowej instalacji i skraca się, jeśli naruszone zostaną wymagania technologiczne. Oznacza to, że okresowo barierę paroizolacyjną należy wymieniać, aby bariera nadal spełniała swoją funkcję na odpowiednim poziomie.
Jaka jest różnica między hydroizolacją?
Często zwykli ludzie i początkujący rzemieślnicy mylą funkcjonalne znaczenie materiałów paroizolacyjnych z hydrobarierą. Drugi rodzaj ochrony służy jako przeszkoda dla wody w dowolnym stanie skupienia i nie ma zdolności oddychania. Technicznie rzecz biorąc, hydroizolacja jest montowana od strony ulicy lub na szorstkim podłożu do posadzek w pomieszczeniach o dużej wilgotności. Niektóre rodzaje hydroizolacji są w stanie zatrzymywać ciecz w obu kierunkach, podczas gdy inne umożliwiają przechodzenie pary. Wiele arkuszy paroizolacyjnych przyczynia się do uwalniania wilgoci na jedną stronę.
Rodzaje ochrony
Jedną z najbardziej znanych opcji paroizolacji jest pergamin. Jest to papier wielowarstwowy impregnowany roztworem bitumicznym. Oprócz palności i kruchości istnieje tak znaczący minus, jak niska wytrzymałość na rozciąganie i rozciąganie. Aby zastąpić tę opcję, technolodzy opracowali arkusze polimerowe pozbawione wymienionych wad. Pod względem składu można wyróżnić tylko dwie grupy materiałów na paroizolację: z polietylenu i polipropylenu.
Polietylen
Budżetowy rodzaj paroizolacji doskonale spełnia swoje zadanie.
Ma jednak jedną istotną wadę - niską wytrzymałość na rozciąganie. Jeśli istnieje uszkodzony obszar, prawdopodobieństwo całkowitego zerwania wstęgi w nieprzewidywalnym kierunku może osiągnąć 100%. Na parkietach ta grupa materiałów prezentowana jest w różnych wersjach:
- gładki - analog filmu technicznego;
- perforowana – na całej powierzchni znajduje się wiele mikrootworów, przez które odprowadzana jest wilgoć (dodatkowym warunkiem użytkowania jest szczelina wentylacyjna wzdłuż płótna);
- wzmocniona - wzmocniona wersja tkaniną lub siatką polipropylenową, charakteryzująca się podwyższoną wytrzymałością na rozciąganie i rozdarcie (często uznawana za tkaninę wiatroodporną).
Osobnym podgatunkiem folii polietylenowej do paroizolacji jest arkusz folii. Jej zadaniem jest ochrona wnętrza konstrukcji przed wilgocią oraz odbijanie energii cieplnej do pomieszczenia. Materiał znajduje zastosowanie w aranżacji wanien, saun, basenów, drewnianych ścian i sufitów. Warto zauważyć, że na murowanych ścianach skuteczność takiej ochrony jest odwrotna. Folia jest w stanie wytrzymać obciążenia do +120 stopni Celsjusza bez uwalniania szkodliwych substancji do powietrza, zachowując przy tym swój kształt i jakość.
Folia paroizolacyjna produkowana jest również w kilku modyfikacjach:
- z papierem rzemieślniczym - wytrzymałość jest niska, ale zaletą jest niski koszt;
- na bazie polimerów - podwyższona cena jest uzasadniona dobrymi wskaźnikami wytrzymałości;
- z cienkowarstwową folią aluminiową - wyróżnia się maksymalną skutecznością w zakresie odbijania światła, ale łatwo ulega uszkodzeniu;
- malowana proszkowo – praktyczność paroizolacji zależy od grubości powłoki aluminiowej.
Materiały polietylenowe mogą być monolityczne i wielowarstwowe, zwykle ze wzmocnieniem. Tutaj zewnętrzna powłoka może być antykondensacyjna (składa się z warstw wiskozy i celulozy). Jest w stanie wielokrotnie zatrzymywać, magazynować przez pewien czas i oddawać skroploną parę bez przepuszczania jej wewnątrz chronionej izolacji lub konstrukcji. Jednowarstwowa paroizolacja, pomimo swojej niskiej wytrzymałości, często podlega zaleceniom regulacyjnym. Również folia o grubości 200 mikronów jest aktywnie wykorzystywana do budowy domów szkieletowych z wykorzystaniem technologii fińskiej.
Klasyfikuj próbki polietylenu według strony roboczej. Symetryczna pod względem izolacyjności termicznej, może być montowana na dowolnej powierzchni. Asymetryczny, który obejmuje folię i płótna przeciwutleniające, ważne jest, aby go prawidłowo zamontować, aby nie powstał odwrotny efekt.
Polipropylen
Ten rodzaj paroizolacji jest łatwiejszy do rozważenia pod względem właściwości w porównaniu z polietylenem.
Oryginalne niezmodyfikowane próbki mają podobny syntetyczny charakter, miękną po podgrzaniu, są dielektrykami i są odporne na wilgoć, kwasy, zasady, ale rozpuszczają się w wielu rozpuszczalnikach organicznych. Podstawowe cechy wyróżniające folie polipropylenowe to:
- produkowane tylko w warunkach niskiego ciśnienia (w granicach 4 MPa);
- waży mniej;
- wytrzymuje nagrzewanie bez odkształceń do wyższej temperatury (różnica ok. 30-40 stopni Celsjusza);
- ma zwiększoną wytrzymałość na rozciąganie;
- radzi sobie z promieniowaniem ultrafioletowym.
W sumie materiały paroizolacyjne wykonane z polipropylenu, pomimo stosunkowo wysokiego kosztu, mają wiele zalet. Nie należy jednak zapominać o wadach. Polimer ten jest mniej elastyczny, co szczególnie często obserwuje się w niskich temperaturach. W przeciwieństwie do polietylenu, dolny próg jest tutaj często ograniczony tylko do -5 stopni Celsjusza. Ponadto płótno staje się kruche.
Najpopularniejszym rodzajem polipropylenowej paroizolacji jest folia antykondensacyjna.
Opcja z warstwą chłonną z włókniny charakteryzuje się minimalną przepuszczalnością pary. Częściej zdarzają się próbki wielowarstwowe, w których mocniejszym materiałem jest warstwa wzmacniająca.
Cechowanie
Niektórzy producenci dodatkowo wprowadzają oznaczenia identyfikujące folię paroizolacyjną zgodnie z jej przeznaczeniem. Wynika to z faktu, że filmy mogą pełnić jedną lub więcej funkcji. Tabela przedstawia charakterystyczne cechy każdej grupy.
| Typ | Charakterystyka opisowa |
| A | Paroizolacja membranowa o przepustowości. Istnieją modyfikacje, które można wykorzystać do instalacji hydrobariery i warstwy wiatrochronnej. Wykazuje obojętność wobec formacji grzybów i pleśni. |
| B | Dwuwarstwowa membrana paroizolacyjna. Różni się odpornością na ogrzewanie w zakresie +60-+80 stopni Celsjusza. W ciągu 3-4 miesięcy dopuszcza się eksploatację w warunkach bezpośredniego działania promieni słonecznych. Montowany wewnątrz i na zewnątrz pomieszczenia. |
| C | W przeciwieństwie do typu B ma wyższą wytrzymałość na rozciąganie. Technicznie reszta praktycznie się nie różni. Częściej stosowany do montażu z izolacją dachów skośnych i stropów. |
| D | Wersja wzmocniona pod względem wytrzymałości mechanicznej i odporności na promieniowanie UV. Płótno jest w stanie wytrzymać obciążenie od pary, wody i śniegu. Główne zastosowanie to pokrycia dachowe, podłogi w piwnicy domu. |
Każda grupa ma swoje modyfikacje, które różnią się w pewnym stopniu właściwościami, ale nie wykonaniem. Częściej jest to gęstość paroizolacji i skład. Istnieją materiały wykonane z dodatkiem środków zmniejszających palność lub substancji antyseptycznych.
Jak działa folia paroizolacyjna
Zasada działania paroizolacji polega na zminimalizowaniu przenikania pary wodnej na powierzchnię zabezpieczanej izolacji lub konstrukcji. Całkowite wyeliminowanie przenikania wilgoci jest prawie niemożliwe. Ale skuteczność filmu z reguły jest wystarczająca, aby zapobiec tworzeniu się kondensatu i niszczącym skutkom przechodzącej objętości.
Przydatne wideo
Funkcje montażowe
Układanie paroizolacji odbywa się na odcinku bez ugięcia od wewnątrz pomieszczenia w pobliżu izolacji, od zewnątrz wymagana jest szczelina wentylacyjna. Wstęgę mocuje się do skrzyni za pomocą zszywacza (wsporników budowlanych), wkrętów samogwintujących lub gwoździ w połączeniu z drewnianymi listwami, na specjalnej taśmie klejącej lub na fabrycznie nałożonej kompozycji klejowej. Krawędzie zachodzą na siebie na szerokość 100-150 mm.
Przyległości do sąsiednich konstrukcji oraz szwy między arkuszami podlegają obowiązkowemu uszczelnieniu specjalistycznym klejem lub taśmą klejącą. Pomiędzy ochroną a dalszym wykończeniem pozostaje niewielka luka.
Przydatne wideo
Podsumowanie
Folia paroizolacyjna została zaprojektowana tak, aby tworzyła monolityczną barierę, która zapobiegnie przedostawaniu się oparów do chronionej izolacji lub konstrukcji.
Głównymi materiałami do produkcji płócien są polietylen (opcje budżetowe) lub polipropylen.
Materiały rozróżnia się według różnych kryteriów: liczby i przeznaczenia warstw, pełnionych funkcji, stopnia solidności i gładkości.
Układanie arkuszy odbywa się na skrzyni zgodnie ze szczeliną wentylacyjną w celu usunięcia wilgoci.
Solidność warstwy termoizolacyjnej zapewnia zachodzenie na krawędzie 100-15 mm oraz uszczelnienie wszystkich połączeń i szwów.
